BORROWED SPACES | 17 - 26 JANUARI
Op zoek naar een habitat voor de kunst
Wat betekent het om een tijdelijke inwoner in een vreemde omgeving te zijn? Wat is de perfecte plek voor jou? Wat zou de ideale voedingsbodem voor een kunstenaar zijn?
In de Parijse ‘Cité des arts’ worden jaarlijks meer dan 300 beloftevolle kunstenaars uit alle hoeken van de wereld ontvangen. Vanuit België trokken Lola Daels, Stefanie De Vos, Isabelle Tollenaere, Nicoline van Stapele en Jonas Vansteenkiste in 2018 naar de Franse hoofdstad om er hun artistieke carrière verder te ontplooien. Elk apart en zonder elkaar ter plaatse te ontmoeten.
Bij WARP delen ze hun ervaringen en presenteren ze kunstwerken die onder invloed van hun verblijf ontstonden. Kunstenplatform WARP timmert zelf aan de realisatie van een verblijfsplek en atelier voor kunstenaars en zoekt dus naar de ideale habitat voor de kunst.
De inspiratie voor de kunstwerken in ‘Borrowed spaces’ strekt zich uit van clochard tot Disney en speelt zich af tussen rauwe werkelijkheid en escapistisch paradijs. Er worden diverse items in verkend die eveneens een rol spelen bij de tentoonstelling Coup de Ville 2020 – Chasing Flowers. Via bloem en groen gaan we daar symbolisch op zoek naar de schoonheid, waarde, kwaliteit en betekenis van onze omgeving.
---------------------
Lola Daels toont een drieledige installatie met de titel ‘Le Vrai Fake’. Ze vertrekt vanuit een steen die ze vond tijdens een wandeling in het Atlasgebergte. Overtuigd van de zeldzaamheid kopieerde ze de steen meermaals in kunststof tijdens haar residentie in Parijs. De replica’s werden surrogaat herinneringen aan haar Marokko-reis, maar tegelijk nieuwe betekenisdragers. De streek die ze bezocht is immers sterk onderhevig aan woestijnvorming en een mogelijke oplossing bestaat uit de aanplanting van bomen. Vanuit deze gedachtegang nam Lola een volgende stap in haar artistiek traject en dupliceerde ze de steen opnieuw: deze keer met aarde, klei en zaden als ingrediënten, met een soort van ‘zaadbom’ als resultaat. Samen met een didactische detailtekening van de originele vindplaats presenteert ze bij WARP zowel haar replica’s als de zaadbommen. De serrekasten waarin de ‘vrai fakes’ zich bevinden, fungeren als een couveuse voor de toekomst.
---------------------
De residentie in Parijs betekende voor Stefanie De Vos het startpunt voor het onderzoeken van de mogelijkheden van keramiek in relatie tot haar schilderpraktijk – die te omschrijven valt als ‘expanded painting’. Met een architectuuropleiding als achtergrond is het niet vreemd dat ze de status en de wisselwerking tussen beeld, object en ruimtelijkheid in haar oeuvre exploreert. De grondplannen, de gebruikte kleurenschema’s en de ateliers van de ‘Cité International des Arts’ zijn onmiskenbaar van invloed geweest voor haar keramische sculptuurtjes. Sindsdien worden deze ruimtelijke accenten gecombineerd met haar kleurrijke organische tekeningen en schilderingen. Als satellieten cirkelen ze rond haar tweedimensionaal werk. Sinds het gebruik van het perspectivisch systeem gold het kunstwerk als een geloofwaardig ‘venster’ op de realiteit en in ‘Borrowed Spaces’ speelt het raam eveneens een belangrijke rol. Enerzijds als doorkijk naar haar ingreep in de tuin, maar anderzijds ook letterlijk, omdat ze twee ingelijste vensters recupereerde uit de renovaties bij WARP. Interieur is exterieur geworden en de kleurvlakken met lyrische borstelsporen gaan een dialoog aan met de florale dynamiek in de tuin.
---------------------
Met haar installatie ‘I REMEMBER THAT I AM INVISIBLE AND WALK SOFTLY SO AS NOT TO AWAKEN THE SLEEPING ONES’ heeft Isabelle Tollenaere oog voor het bestaan dat zich doorgaans buiten onze ervaringswereld afspeelt. Tijdens haar verkenningen doorheen Parijs verzamelde en fotografeerde ze talloze stukken achtergelaten kleren, lakens en dekens die verwijzen naar daklozen. Ze naaide de kledingstukken aan elkaar en bevestigde ze op de ventilatieroosters van de Parijse metro. De dansende kledingstukken in haar video doen denken aan kinetische reclamefiguren die je vaak ziet langs de kant van de weg, bedoeld om de aandacht te richten op een product. Haar 'sculpturen' vestigen daarentegen net de aandacht op iets dat weggeworpen is, achtergelaten of verloren, en onrechtstreeks ook op de mensen van wie de spullen waren. Personen die veelal een onzichtbaar bestaan leiden in de marge van de samenleving en die aan onze aandacht ontsnappen. Waar ooit lichamen de kledingstukken bewoonden, wordt die leegte nu gevuld met lucht en wordt de afwezigheid van de mensen die ze droegen benadrukt. Ook foto’s en het gevonden textiel wordt gepresenteerd bij WARP.
---------------------
De werken die Jonas Vansteenkiste presenteert in deze tentoonstelling zijn tweeledig. Enerzijds worden twee werken uit de reeks ‘Fractum Donum’ getoond. Hierin gebruikt hij een rozas: een typisch 19e eeuws ornament met gestileerde florale elementen. Het mosachtig oppervlak suggereert de overhand van de natuur op mens en cultuur. Deze reliëfs hebben een nomadisch bestaan: eerder presenteerde hij ze op locaties in Parijs en Berlijn, zowel in binnen- als buitenruimtes. Van geheel andere aard – of zo lijkt het toch op het eerste zicht – zijn de video’s ‘Adventure/ Fantasyland’: een mozaïek van bestaande locaties uit een themapark. Pretparken zijn gefantaseerde versies van onze werkelijkheid met een hoge ‘aaibaarheidsfactor’ waar alle storende elementen uit weg gefilterd zijn. In onze geglobaliseerde samenleving vormen ze steeds vaker het model voor projectontwikkelaars en de stedenbouw – zonder dat de sterk controlerende macht die erachter schuilgaat opgemerkt wordt. Om die reden grijpt Jonas in een van zijn video’s terug naar de stedenbouwkundige projecten van Georges-Eugène Haussmann in opdracht van Napoleon III. Deze architect transformeerde het 19e eeuwse
Parijs vanuit het stervormige stratenplan rond de Arc de Triomphe met de gekende brede boulevards. Die waren een pak gemakkelijker te beheersen door leger en veiligheidsinstanties dan de organisch gegroeide smalle kronkelende straatjes van voorheen. Los van functionelere mobiliteit en een imposant stadsbeeld betrof het dus in eerste instantie een militair-strategische motivatie.
---------------------
In ‘Auschwitz mon amour’ schrijft Marc De Kesel: “Er bestaat zoiets als het onvoorstelbare. Alles wat reëel is, is daarom nog niet zichtbaar te maken”. Deze uitspraak geeft toegang tot het werk van Nicoline van Stapele. In haar schilder- en tekstensemble trekken de kleurrijke patronen en geometrische vormen frivool de aandacht. Die schilderijtjes zijn weliswaar formele verwerkingen van haar wandelingen langs de Seine, maar maken evenzeer onderdeel uit van haar gemijmer en getob. Wie ben ik, van waar kom ik en waar wil ik naartoe? Hoe slaagt men erin om vorm te geven aan een grotendeels verzwegen familiegeschiedenis die bestaat uit puzzelstukken als haar Joodse origine, wereldoorlog, concentratiekamp, katholicisme en misbruik? Tussen twee horizontale potloodlijnen zit een cryptisch universum ingedijkt. In het formele karakter van de installatie ontstaan breuken en openingen naar de kolkende wereld die ze geestelijk meedraagt. Blanco geschilderde meubelfragmenten en een papieren vliegtuigje verwijzen naar concrete familieleden. Teksten verwijzen naar het Hebreeuws, leugen, waarheid en de overtuiging dat haat geen toekomst in zich draagt.
Opening op vrijdag 17 januari om 20u (preview vanaf 18u).
Open op za 18, zo 19, vr 24 en za 25 januari tussen 14u en 17u.
Finissage op zondag 26 januari met om 14u lezingen van Gaea Schoeters, Iwert Bernakiewicz en Stef Van Bellingen.
Aansluitend op de lezingen volgt de nieuwjaarsdrink van WARP.
WARP, Apostelstraat 20, Sint-Niklaas